rosa willemijn vlogman
schrijver | redacteur | coach | docent
Rosa is de Latijnse naam voor roos, de bloem die zijn zachte kern (waar de schoonheid ligt) beschermt met zijn eigen doorns. Willemijn, etymologisch afgeleid van Wilhelmina (de vrouwelijke vorm van Wilhelm), komt van het bedekken/beschermen (helm) van de wil/het verlangen. Het ontroert me dat mijn ouders me onbewust twee keer bescherming hebben meegegeven. En hoewel het soms moeizaam is om steeds opnieuw bij mijn zachte kern, bij mijn werkelijke verlangens, te komen, heb ik vertrouwen in het werk dat me via mijn naam is meegegeven.
Voor mij is het vermogen je ten diepste te laten raken het mooiste wat er is. In al het werk dat ik doe - of het nu schrijven, schrijvers begeleiden of tarotconsulten geven is - probeer ik te raken op twee lagen: belichaming en het donker.
Belichaming
Mijn lichaam en ik hadden altijd een ander ritme, een ander tempo, het lichaam bewoog in een voor mij onzichtbare lus, waardoor ik het gevoel had nooit echt samen met haar te zijn. Ze zoemde, ruiste, schudde, trilde, stampte – maar altijd op de verkeerde momenten. Ze verkrampte als ik wilde openen, opende zich als ik er niet klaar voor was. Het lukte me niet in het lichaam af te dalen, het te bewonen.
Als ik schreef, werd alles herleidbaar. Het Verhaal reeg zich voor mijn ogen aan elkaar. Maar het schrijven werd ook een gereedschap om langs mijn innerlijke criticus te manoeuvreren en aan te komen bij innerlijke wijsheid. Als ik schreef zonder te pauzeren, gleed ik soepel mijn eigen onderbewustzijn binnen. Ik zag de dingen helder – wat waar was, belangrijk was, en wat niet – maar ik voelde de dingen ook opeens helder. Ik kon, via het schrijven, met alle delen in mezelf in gesprek: met de innerlijke criticus, het innerlijke kind, de innerlijke puber, de innerlijke moeder, en ook met Het Lichaam. Via het schrijven liet ze me zien waar ik mocht verzachten, landen, zodat ik steeds meer mijn plek in haar kon innemen.
Uit dat diepe contact met Mezelf en Het Lichaam kwamen twee belangrijke inzichten: ik voel een duidelijk verschil tussen een verhaal Verzinnen en een verhaal Vertellen en streef er altijd naar dat laatste te doen, en schrijven doe je wel degelijk met je lichaam.
Het donker
Er ligt donker in de seizoenen, in het licht dat uit de dagen sijpelt en ons uitnodigt diezelfde beweging naar binnen te maken; er ligt donker in je eigen (menstruatie)cycli, in het fluctueren van je energie, capaciteit en bereidheid tot overgave; er ligt donker in het lichaam; donker in de psyche.
Het donker wil meedoen, bestaan náást het licht. voor mij is het nooit het doel geweest het donker volledig te integreren, het op te lossen in het (artificiële) licht. Het mag er in al haar vormen zijn, klaar om verkend, aangekeken en gevoeld te worden.
Ik heb langzaamaan van het donker leren houden, het metaforische donker dat me soms wekenlang overspoelde, en het meest diepe donker in mijn bekkengebied, buik, baarmoeder, waar vanuit nieuw leven kan ontstaan.
Niemand leert ons het donker aan te kijken. Er heerst een idee dat wanneer we het donker (in onszelf, in de natuur, de wereld) verkennen, het ons niet meer laat gaan, ons volledig opslokt en we bewegingsloos moeten wachten tot ze zich weer terugtrekt. Alsof vanaf dat punt het donker bepaalt, onze keuzes maakt. Maar ik denk dat het donker bepaalt als we er niet mee durven zitten, wanneer we overal alleen het licht willen zien.